posted for nothing. dead cold and nothing.
ngayun ko lang nagpagisip isip kung bakit nga ba sa ilang post ko sa kung saan saan, - sa multi, friendster blog or kahit dito, dull and dead at walang kabuhay buhay pa rin ang dating sa kin (or wag naman sana, sa marami.) Ngayon ko na nakita ang isa sa pangunahing rason kung bakit. Wala akong pinaglalaaanan at wala akong iniisip na pag laanan. sa dami ng ngyayari sa buhay buhay, sa bilis ng andar ng panahon at sa pagpupumilit na makahabol dito, wala akong kasama tumakbo o tumigil sa mga
"pit-stop" ng buhay. Wala naman kasing oras. - o samakatuwid di ko magpaglalaanan ng pansin. Ang wirdo lang ng feeling ng parang gumagawa ka ng wala para sa wala na galing sa pinagpupunyagi mong mga karanasan.'Di man lingid sa isipan ng marami, matagal na tong blog na toh na natigil dahil sa dami ng ginagawa at kwalan ng interes sa pagmamaintain nito. Hindi rin ako ganung kadaldal sa pagtytype ng araw araw na pagsasalaysay ng aking buhay - tutal alam kong walang magbabasa nito. Pero kahit na post ako ng post wahahaha, alam ko in someways na mapapasali to sa tinatawag na "invisible chain" - for more details, research. Kelan nga kaya, nakakabagot eh, umaandar naman kasi ang oras ng maxadong mabilis, minsan gugustuhin mong itigil ang lahat - very classic and superstitious way of thinking . Minsan nga, gusto mo pang bumalik. Mahirap mag enjoy ng mag-isa, mahirap magpakasaya ng nag-iisa ka lang. kahit na dati kang may kasama o panandalian ka lang iniwan. mahirap mag-isa.
Madaming nababago ang oras, kahit na ang pinaka least mong ineexpect na magbabago, mangyayari. Basta dapat sumunod ka sa oras at wag kang magpapaiwan - kahit na nakakapagod kung hindi, wala ka ng makikitang aalalay sa likod mo, lahat nauuna hindi lumilingon. Katangahan naman kasi eh, tumigil pa. hai. Gulo? yeah. INdirect to the point. :))
Read more!
posted by Raindropmaster @ 11:59 PM
Comments: 0
